Wieloryb

Opis

Prezentowane cykle grafik wydały mi się wbrew pozorom nieco tajemnicze. Drobne obserwacje, portrety, jakby kartki ze szkicownika – które nie starają się udawać scenek rodzajowych. Pełne ciepłego liryzmu rysunkowo-słowne żarty – które staczają się w karykaturalne przerysowanie. Podglądactwo i voyerystyczne uciechy – ale raczej w humorystycznej tonacji. Niby cytaty z kultury popularnej – ale zarysowane nadzwyczaj niespokojną kreską. Te grafiki są rozproszone jak samo życie i tylko gdzieniegdzie zawiązują malutkie i zwodnicze fabułki. Skojarzenie z surrealizmem nasuwa się błyskawicznie i jeszcze szybciej znika. PIO nie jest poszukiwaczem mętnych objawień, podobnie jak nie jest satyrykiem, portrecistą, ani małym realistą. PIO zajmuje się nakłuwaniem tzw. rzeczywistości w wybranych (przypadkowych?) miejscach. Taka artystyczna akupunktura daje niezwykłe rezultaty. Te grafiki opowiadają o codzienności, która odsłania się w przypadkowych grymasach i gestach, która obnaża się na plaży, która telefonuje do człowieka, aby w chwili nieuwagi przystawić mu pistolet do skroni. Afirmują świat jako całość: kobiety w morzu, żaglówki pod pełnym żaglem, ogon kota i zastawę stołową wbitą w czaszkę. I nie jest to żaden eksperyment. Zamiast ducha laboratorium czuć powiew wolności. Żadnej pryncypialności; w „Principio” jedynym dogmatem jest osobowość artysty.

Jerzy Franczak 2008