Dwóch rzeczowników rodzaju męskiego lękałam się najbardziej. Tego, że „patriarchat” i „feminizm” deklinowane przez wszystkie przypadki stworzą ideologiczny mur odgradzający tę historię od banalnej prozy istnienia. Pomyliłam się: „Miłosna wojna stulecia” pisana jest w ten sposób, by postawić na równe nogi czytelnika bez względu na jego światopoglądowe przekonania.

Autorką „Miłosnej…” jest Ebba Witt-Brattström, szwedzka literaturoznawczyni, raz na jakiś czas podnosząca adrenalinę w debatach publicznych, kilka lat temu analizą pedofilskich wątków w czwartym tomie„Mojej walki” Karla Ove Knausgarda.

Prywatnie Witt-Brattström ma za sobą trzy dekady małżeństwa z Horace’em Engdahlem, członkiem Akademii Szwedzkiej. Właśnie z tego doświadczenia zrodziła się „Miłosna…”, jej pierwsza nienaukowa książka, pisana już po rozwodzie, z rozmachem, w bólu, bez hamulców.

Wszystkim zagrała na nosie Witt-Brattström. Uwiodła poetycką formą, wypełniała makabryczną treścią. Zanurzyła się w ocean autobiograficznego doświadczenia, związała go w gorset kunsztownej fikcji. Wplotła w poemat tuziny kulturowych aluzji, od Märty Tikkanen przez Artura Strindberga po Ingrid Bergman, tylko po to, by dotknąć jądra ciemności.

Dwa głosy, żony i męża, nikogo więcej, tylko ich intymna obecność. Usiłują prowadzić dialog, ale wychodzi im werbalny pojedynek. De facto egzekucja – strzelają do siebie kulami wzajemnych przewinień, z kwestii na kwestię dosadniej. On – egotysta i pozer, mający w głębokim poważaniu kobietę. Ona – znerwicowana, sfrustrowana, skucząca o kroplę uczucia niczym szczenię o mleko. On mówi: „Jestem z siebie dumny. / I tak nikt się nie przejmuje / twoim zrzędzeniem”. Ona: „Ty masz obrzydliwą pornografię w sieci. / A co mam ja? / Patetyczne marzenie o bliskości?”. On: „Puściłaś mnie. / Nienawidzę cię. / Znikaj. / Srasz wokół siebie. / I nie płacz mi tu znowu / pizdo jebana”. Ona: „Życie z tobą to piekło: gówniane, / małostkowe, / chytre./ Wieczna agenda poniżania kobiet / za fasadą uroku”. On: „Ile smutku bym / nie czuł, / zawsze udowodnisz, / że twój smutek jest większy”.

(więcej…)