Archiwa tagu: karakter

Dom jako forma otwarta. Szumin Hansenów

Wydanie dwujęzycznePortret domu Zofii i Oskara Hansenów w Szuminie, najpełniejszej architektonicznej realizacji idei Formy Otwartej. Do niedawna znany tylko wtajemniczonym, w tej książce zostaje pokazany z różnych perspektyw. Ponad sto doskonałych zdjęć Jana Smagi oraz teksty Aleksandry Kędziorek i Filipa Springera (który Hansenów przybliżył już w wydanym w 2013 roku Zaczynie) uzmysławiają, w jaki sposób można o przestrzeni myśleć, przeżywać ją, tworzyć – a raczej współtworzyć. Architektura jest tu bowiem „chłonnym tłem” wydarzeń codziennego życia. Dom w Szuminie, budowany od 1968 roku, to jeden z niewielu projektów Hansenów zrealizowanych zgodnie z ich życzeniem. Jego szczególną atmosferę współtworzą ślady działalności i pasji Hansenów – umieszczone wokół domu instrumenty dydaktyczne do nauki podstaw kompozycji; stalowa struktura z biennale w Wenecji z 1977 roku, po której pnie się winorośl i drewniany gołębnik, który, jak uważała Zofia Hansen, był najdoskonalszym dziełem jej męża.

Jan Smaga urodził się w 1974 roku. Fotograf. Od 1999 roku pracuje w duecie z Anetą Grzeszykowską. Autor wielu serii fotograficznych, instalacji i obiektów. Jego prace wielokrotnie wystawiano w Polsce i za granicą.

Aleksandra Kędziorek urodziła się w 1987 roku. Kuratorka, krytyczka i historyczka sztuki. Współredaktorka (wraz z Łukaszem Rondudą) książki Oskar Hansen – Opening Modernism (MSN 2014). Obecnie koordynuje w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie projekt badawczy poświęcony twórczości Hansenów.

Filip Springer urodził się w 1982 roku. Reporter i fotograf. Regularnie współpracuje z mediami ogólnopolskimi i lokalnymi. Publikował między innymi w „Polityce”, „Rzeczpospolitej”, „Przekroju, „Newsweeku”, „Wysokich Obcasach”. Autor wielu książek, m.in. Źle urodzonych (Karakter 2012) oraz Zaczynu (Karakter, MSN 2013)

Tydzień z Bauhausem w Lokatorze

Walter Gropius – Pełnia architektury – KARAKTER

Zbiór esejów wybitnego architekta, jednego z współtwórców modernizmu, założyciela Bauhausu. W przystępnych, eleganckich i pełnych pasji tekstach autor skupia się na najważniejszych dla niego zagadnieniach: jaka jest rola architekta we współczesnym świecie? W jaki sposób rozwijać się jako projektant? Co powinno być ambicją młodych twórców? Czym był Bauhaus? Napisana w rozkwicie ery przemysłowej książka jest zaskakująco aktualna w początkach ery cyfrowej, zwłaszcza w naszym kraju. Gropius podkreśla wagę wszechstronnego wykształcenia oraz praktyki, zachęca do odejścia od sterylnego świata architektonicznych pracowni, postuluje rozwój urbanistyki, który mógłby zawstydzić współczesnych architektów oraz decydentów. Nowoczesność Gropiusa jest mądra, wrażliwa, demokratyczna w najszlachetniejszym znaczeniu tego słowa: książka zrywa z technokratyczną wizją modernizmu, pokazując jego humanistyczne i wrażliwe oblicze.

Pełnia architektury to książka, z której największy pożytek będą mieli młodzi architekci (i humaniści w ogóle – do jej zrozumienia niepotrzebna jest specjalistyczna wiedza): udowadnia, że nawet w skomercjalizowanym świecie warto pozostać idealistą; podpowiada, w jaki sposób wykorzystać zapał i wiarę we wspólne dobro w codziennej pracy. Pozycja obowiązkowa dla wszystkich, którzy wątpią, że to możliwe.

FREEDOM / WOLNOŚĆ Creative Mornings


CreativeMornings to globalny cykl porannych spotkań ze sztuką i dizajnem. Raz w miesiącu, zawsze w piątek od 8:30 do 10:00. W 81 miastach na całym świecie!

Temat maja: FREEDOM / WOLNOŚĆ.
Gość: WYDAWNICTWO KARAKTER. Krakowskie wydawnictwo prowadzone przez Małgorzatę Szczurek oraz Magdalenę i Przemka Dębowskich. Karakter najlepiej opisuje ich krótkie i dosadne hasło: “Wydajemy, co się nam podoba”.

Miejsce: LOKATOR, ul. Mostowa 1.
16 maja – 8:30 -10:00

Bezpłatna rejestracja na spotkanie startuje w poniedziałek, 12 maja, godz. 11 na stronie: http://creativemornings.com/talks/wydawnictwo-karakter

Susan Sontag, Jonathan Cott – Myśl to forma odczuwania

Wszystko, co mi się przydarza, daje okazję do rozmyślań. Gdybym ocalała z katastrofy samolotu, być może zainteresowałabym się historią lotnictwa – mówi Susan Sontag na początku fascynującej rozmowy z Jonathanem Cottem. I wydaje się, że w rzeczy samej każde przeżycie może okazać się dla pisarki pretekstem do głębszej refleksji: wielotygodniowy pobyt w szpitalu zainspiruje ją do napisania esejuChoroba jako metafora, zwyczajne – zdawałoby się – spotkanie z koleżankami i synem prowokuje do rozważań na temat ról społecznych kobiet i mężczyzn.

Rozmowa, która najwyraźniej sprawia przyjemność obojgu interlokutorom, nie pomija niemal żadnego z poważnych i całkiem przyziemnych wątków. Dowiemy się z niej między innymi, jaką Sontag jest feministką, w jakich okolicznościach zaczęła słuchać rock and rolla,  jak postrzega granice seksualności, jakie widzi związki faszyzmu z kulturą popularną, kto jest jej ulubionym pisarzem, co myśli o rodzicielstwie,  czego nauczyły ją narkotyki oraz w co się ubiera, kiedy siada do pisania.

Jonathan Cott dotrzymuje kroku amerykańskiej pisarce, dzięki czemu możemy nie tylko prześledzić jej poglądy na wiele spraw, ale też przekonać się na własne oczy, jak pracuje jej umysł, który nawet na chwilę nie przestaje pytać i podważać pewników – skąd na przykład maniera porządkowania współczesności według dekad? Po co rozróżniać myślenie i odczuwanie, skoro są jednym i tym samym? Pasjonująca i inspirująca lektura.

(więcej…)

Binyavanga Wainaina – Kiedyś o tym miejscu napiszę

Wielowymiarowa opowieść o dorastaniu w modernizującej się Afryce wielkich metropolii i prowincjonalnych miasteczek, saga rodzinna obejmująca czasy od lat 70. do dziś, a przede wszystkim (auto)portret młodego, pełnego pasji pisarza. Kiedyś o tym miejscu napiszę to mieszanka gatunków: wspomnień, reportażu i sagi rodzinnej napisana przez Kenijczyka, który krok po kroku odsłania przed nami swój świat. W tej porywającej, gęstej opowieści losy autora i jego rodziny splatają się z losami całego kontynentu. Afryka widziana oczami Wainainy to niezwykły tygiel różnorodnych kultur i języków, kontynent pełen paradoksów i wewnętrznych sprzeczności.

Wainaina ma fantastyczny zmysł obserwacji i geniusz językowy, dzięki którym każde, nawet najdrobniejsze zdarzenie (jak choćby wizyta na targu czy rozmowa z pracowniczką lotniska) pod jego piórem nabiera jędrności i staje się kluczem do zrozumienia skomplikowanego afrykańskiego świata.  Jego opowieść daje nie tylko wgląd w rzeczywistość społeczną i polityczną części Afryki Wschodniej, jest także – a może przede wszystkim – pasjonującą czytelniczą przygodą.

Binyavanga Wainaina urodził się w 1971 w Nakuru w Kenii. Pisarz, dziennikarz i intelektualista, założyciel pisma literackiego „Kwani?” („Bo co?”), autor słynnego tekstu „Jak pisać o Afryce” (W swoim tekście traktuj Afrykę jakby była jednym krajem. Jest gorąca i pylista, porośnięta trawami i pełna potężnych stad zwierząt oraz wysokich, chudych, głodujących ludzi). W 2001 roku zdobył nagrodę Caine Prize for African Writing.

TOP TEN – Grudzień 2013 – Lokator

1.Lucky Kunst. Rozkwit i upadek Young British Art – G.Muir – Karakter 2013
2.Mapownik – A.D.Mizielińscy – Dwie siostry 2012
3.Pora na potwora – A.D.Mizielińscy – Dwie siostry 2013
4.Mapy – A.D.Mizielińscy – Dwie siostry 2012
5.Proszę mnie przytulić – Wechterowicz/Dziubak – Ezop 2012
6.Deliryczny Nowy Jork – R.Koolhaas – Karakter 2013
7.Narwańcy uwodziciele samotnicy – A.Barman – Dwie siostry 2013
8.Nie ma ekspresów przy żółtych drogach – A.Stasiuk – Czarne 2013
9.Notatki na marginesach Księgi niepokoju – PIO – Lokator 2013
10.Ksiega niepokoju spisana przez… – F.Pessoa – Lokator 2013

TOP TEN Październik 2013 LOKATOR

1.Język rzeczy – D.Sudijc – Karakter 2013                       
2.Deliryczny Nowy Jork – R.Koolhaas – Karakter 2013
3.Nie ma ekspresow… – A.Stasiuk – Czarne 2013
4.Ksiega niepokoju – F.Pessoa – Lokator 2013
5.Wanna z kolumnadą – F.Springer – Czarne 2013
6.Notatki na Marginesach – P.Kaliński – Lokator 2013
7.Ciemno, prawie noc – J.Bator – Wab 2013
8.Dziecko piasku – T.B.Jelloun – Karakter 2013
9.śmieszne miłości – M.Kundera – WAB 2013
10.Eli, Eli – W.Tochman – Czarne 2013

Retroaktywny manifest od Karakteru

Deliryczny Nowy Jork. Retroaktywny manifest dla Manhattanu

Fascynująca opowieść o tym, jak architektura ucieleśnia nasze sny, pragnienia, marzenia. Nowy Jork, laboratorium nowoczesności, gdzie wszystko jest możliwe: kulisty budynek o wysokości dwustu metrów, perony i bocznice kolejowe w podziemiach wieżowca, dżungla pełna lwów w środku metropolii.

Miasto, które oszołomiło Dalego i Gaudiego, pokonało Le Corbusiera („Wykopali mnie. Trzasnęli drzwiami. Ale ja w głębi ducha wiem, że mam rację. Mam rację. Mam rację”.) doczekało się włas­nej biografii autorstwa jednego z najwybitniejszych współczesnych architektów. Rem Koolhaas na kilkuset bogato ilustrowanych stronach śledzi rozwój Manhattanu od 1623 roku, kiedy założyli tam kolonię pierwsi flamandzcy osadnicy, przez wiek dziewiętnasty, w którym wytyczono obowiązującą do dziś siatkę ulic, po dwudzieste stulecie – okres gwałtownej rozbudowy i ścierania się konkurujących wizji rozwoju metropolii. Deliryczny Nowy Jork jest portretem najbardziej fascynującego miasta świata, w którego architekturze to, co fantastyczne i surrealne, współistnieje z wytworami chłodnej kalkulacji i matematycznej precyzji.

Rem Koolhaas – urodził się w 1944 roku. Słynny holenderski architekt, urbanista i teoretyk architektury. W 1975 roku założył, wraz z kilkoma innymi architektami, Office for Metropolitan Architecture (OMA). W 2000 roku zdobył nagrodę Pritzkera.  W 2008 roku został zaproszony do dwunastoosobowej grupy refleksyjnej Unii Europejskiej zwanej „Radą Mędrców”.  Jest m.in. współautorem liczącej ponad tysiąc stron książki pt. S, M, L, XL, a także pracy Project Japan. Metabolism Talks.

Tahar Ben Jelloun – Dziecko piasku – KARAKTER

Kiedy przed jedną z bram Marrakeszu siada bajarz i rozkłada przed słuchaczami zeszyt owinięty w czarny jedwab, wiemy już, że porwie nas nurt niekończącej się opowieści. O Hadżdży Ahmedzie, który postanowił rzucić wyzwanie losowi i wychować ósmą córkę jak syna. O Ahmedzie, który chciał doprowadzić swoje przeznaczenie do samego końca. O kobiecie z brodą tańczącej w cyrku w pewnym marokańskim mieście. O ślepym pisarzu z Buenos Aires, oczarowanym przez tajemniczą kobietę o niskim głosie. W gąszczu historii mnożą się narratorzy i wątki, podobnie jak maski przybierane przez bohaterów. Kto jest tu kim i czyją opowieść uznać za prawdziwą?

Dziecko piasku  to wielogłosowy poemat o potrzebie wolności i transgresji, o przekraczaniu granic siebie i swojego ciała, o tłumionej i rodzącej się seksualności. Marokański pisarz łączy arabską tradycję z nowoczesną powieścią, tworząc oryginalny melanż tego, co orientalne z tym, co uniwersalne. Dziecko piasku to także hołd złożony Borgesowi, którego duch unosi się nad powieścią.

Tahar Ben Jelloun – urodził się w 1944 roku w Fezie, w Maroku. Jest jednym z najbardziej znanych żyjących autorów piszących po francusku. Studiował filozofię, socjologię i psychiatrię. W 1971 roku wyemigrował do Francji, dwa lata później wydał pierwszą powieść, pt. Harrouda, docenioną przez Barthesa i Becketta. Jest autorem kilku tomików poetyckich i kilkunastu powieści, z których dwie, Dziecko piasku iŚwięta noc (Nagroda Goncourtów, 1987 r.) ukazały się po polsku. Fragmenty trzech innych powieści zostały opublikowane w „Literaturze na Świecie” w numerach: 7/1987 i 11–12/2003, w tym ostatnim znajduje się także rozmowa z autorem. W swej twórczości Ben Jelloun często odwołuje się do arabskiej tradycji, baśni i legend, a jednocześnie porusza drażliwe tematy, jak np. prostytucja dziecięca, problem tożsamości płciowej, seksualności, pozycji społecznej kobiet, imigracji.